اندیشه

در جامعه ای سنتی و عجین با دینداری های موروثی چون افغانستان، مهمترین و پایه ای ترین نیاز شاید تقویت خرد و اندیشه ورزی باشد. وجود و حضور پرقدرت ملاهای سنی مذهب متن گرای جامد بدور از مایه های خردورزی آزاد – اشعری گری- امید ماندن و ساختن را گاهی در وجود آدم می خشکاند. گذشته از عده ای طلبه شیعه جوان آپدیت و آشنا به  روح زمانه، می شود گفت روحانیت شیعی در این میان حد اقل در برخی مناطق وضع بهتری ندارد؛ ملاهایی که در گذشته تا سن بلوغ عقلی مخاطبین کارساز بودند و حالا تا همان سن را هم پاسخگو نیستند جز بخشی از بدنه بازاریان مذهبی، با لایه های سنتی سخت و ستبر.

مع الاسف مشکل این قشر تنها به همین مورد خلاصه نمیشود، هستند روحانیون احتیاط گرایی که خط قرمزهاشان را نه حقیقت دینی ( لا اقل بنا برفهم خودشان) که خوش آیند و بدآیند  مردم کوچه و بازار تعیین می کنند. یکی از همین عده بر من خرده گرفت چرا در فیس بوک عکس خود را گذاشته ای، گفتم مگر حجاب برای حوزه عمومی نیست، اگر هست و اگر فیس بوک هم حوزه عمومی است و اگر این پوششم را شرعی می دانی و اگر من حق بودن در میان جامعه را دارم و مهجور و صغیری نیازمند قیم برای نفس کشیدن نیستم  پس چرا حوزه محرمات را با سلایق شخصی تان قاطی می کنید؟! او که هیچ نداشت بگوید مکثی کرد و چنین افاضه نمود: احتیاط !! احتیاط خواهر... پیشنهاد میکنم احتیاط را لحاظ کنید مردم این استدلالهایی را که شما دارید نمی فهمند.

باور پیدا کرده ام چیزی که نیاز این مردم است اندیشه است؛ فقط اندیشه است که می تواند به آنها حالی کند تمام مشکلاتشان معلول وجود دشمنی فرضی نیست، به آنها یاد آور شود دین و مذهب برای این نیست مشقاتشان را زیاد کند به آنها بگوید فکر کردن جرم نیست، به آنها بگوید به جای زدن و کشتن می شود گفت و می شود شنید، به آنها بگوید هیچ گربه ای برای رضای خدا موش نمی گیرد؛ امریکا باشد یا پاکستان یا عربستان یا ....

اگر درد مردم این است و دواهم آن، پس فلسفه که کمترین حضوررا در مراکز علمی – آموزشی این کشور دارد یکی از داروهای ضروری است. پر از انرژی برای کارم اما ....