شب، سکوت، من و خودت

شهر ما طی این چند سال گذشته مسجد باران شده است، بین اهل سنت و تشیع مسابقه مسجد سازی راه افتاده بدجور.  قبلن ها اهل سنت مساجدشون خیلی محقر و کوچک بودند اما جدیدن ماجرا فرق کرده. یکی از همسایگان سنی که از قدیم الایام یکی از اتاق های منزلش را مسجد ساخته بود، چند سال قبل آنرا توسعه داد و یک مسجد نسبتا مجهز ساخت. یادمه اون موقع ها  پدر کلان خانواده موذن بود؛ واویلا!!! ما در کف نفس این پیر مرد مانده بودیم، با اون حنجره بی رمق چنان فرازهای اذان را در پنج نوبت شبانه روز می کشید که ... نمیدانم در اثر دعای جوانان اهل محل بود یا کدام مساله ای دیگر، هرچه بود پیر مرد عمرش را به من و شما بخشید و دار فانی را وداع گفت. یک سال قبل اون مسجد تازه ساخت در ناباوری اهل محل فرو ریخت و تبدیل شد به یک مسجد چهار طبقه مرمرین با یک گنبد درخشان و آن  بلندگوهای کذایی اش!!! ...

یا حضرت عباس به داد ما برس که مسجد ارتقای درجه به مسجد جامع پیدا کرد و هر جمعه پذیرای خیل عظیمی از ملت مومن نمازگزار گردید. از انصاف نگذریم همسایه مان به نظر آدم معتدلی می آید، از خطبه های خطبای نماز جمعه که اینطور بر می آید. حد اقل خطیب مسجد طی این چند هفته ، بحثهایش اخلاقی و بدون زاویه های مذهبی خاص بوده است. یکبار هم یادمه در برابر نفرینی که پدر نثار بلندگوهای کذایی می کرد، از خطیب نماز دفاع کردم. ( خدا این قلیل ثواب را از من به کرم خودش قبول بفرمایید الهی). حتی تصمیم دارم در مابقی عمرم گاه گاهی اگر حال معنوی دست داد در این مسجد نماز بخوانم چرا که همی دانسته ام هیچ کتاب و منبر و موعظه ای به اندازه ارتباطات انسانی نمیتواند تقریب را پیش ببرد.

با همه مثبت نگریهایی که ناخودآگاه یا از سر اجبار دارم حقیقتا با بلندگوهای این مسجد و شیوه سخنوری خطبای ان نمیشود گنار امد. من نمیدانم چه اصراری است در یک منطقه مسکونی با این تراکم فشرده خانه ها مسجدی با این زیربنای محدود بلندگوهایی در حد و حدود نیاز یک استادیوم چندهزار نفری استفاده نماید. حالا اگه اون سر کوچه مسجد شیعه ها و اون سرتر مسجد بازم سنی ها نمی بود یه وجهی میشد برایش در نظر گرفت. از این گذشته من ماندم مکتبخانه هایی که این خطبا را تولید می کنند این سبک سخنوری و دعاخوانی شان را از کجا الهام گرفته اند. تصور کن در بیابان بی آب و علف و پر از مار و مور گیر کرده ای و مارکبری یا جعفری ؛ کدامشان نیشش کشنده داره یادم نیست، بهرجال اون مار کشنده یا اصلن تو بگو افعی دو سر دنبالت کرده باشد و تو تا جایی که جا دارد جیغ بزنی کمکککککک.  افعی فراری میشود چه رسد به امت نماز خوانی که با دست باز بناست نماز بخوانند. تا بحال چندین مرتبه اراده کردم بروم به همسایه ی گرام بگویم والا این خطبای شما بس جیغ بنفش م یکشند ما نمی فهمیم چه می گویند. خدا را خدارا ! تذکری ، تنبهی بفرمایید آقایان آرامش خود را حفظ کنند والا سپاه ناپلئون بناپارت دیگر حمله ای در سر ندارد که لحنی تا این حد حماسی به خود می گیرند. حالا بازم لحن سخنرانی را می شود تحمل کرد نماز که شروع می شود امام جماعت ایات قران را چنان شداد و غلاظ می خواند که دیگر احساساتت هم قاطی می کنند ، می مانی بخندی یا بگریی یا فریاد کشی.

القصه!! قربانت شوم خدای گلم! دست خوودم نیست، شرمنده ام که اینرا می گویم ولی بعضی وقتها حالم از از دیانت و دین و دینداری و اونهایی که دم از تو می زنند بهم می خورد.

فدایت شوم که در سکوت شبهای لطیف هرات، وقتی همه صداها خفه شدند، نفست را در من می دمی.

به بزرگی ات قسم خسته ایم، خفه کن این فریادهای مزاحم را.