فمینیسم، مصرف یا صدور!؟

پشت ویترین مغازه داشتم فسفرمی سوزوندم مهندسی این لباسهای مدروز را که بس عجیب و غریب می نمودند بکشفم که صدای جیغی مهیب قلپ آبمیوه را درگلویم حبس کرد، من داشتم به رحمت حق می پیوستم و خانم داشت با ملایمت تمام برسرهمسربی نوایش  می جیغید که چنین و چنان، بیچاره آن پخمه همسر چنان با معصومیت به شریک زندگی اش نگاه می کرد که دل سنگ آب میشد.

فکرکنم اگه سیمون دوبوار این صحنه را می دید چرخش تاریخی از مظلومیت به اقتدار  و آغازمجدد دوران زن سالاری را اعلام می نمود.

ازاون موقع تا بحال دارم به این فکر میکنم کدام زن است که از زندگی با مردی توسری خور و بی اقتدار احساس رضایت داشته باشد، آیا این راه که ما زنان داریم می رویم نوعی خود زنی نیست؟!