فرهنگ سنتی ما از مهمترین الطافش این بوده و هست که به زعم خودش نقش تربیتی را برای زن محفوظ نگهداشته، آنها که دیگر خیلی خیلی بروز و منصف اند تعلیم و تعلم در حیطه های خاصی از جمله حیطه های مرتبط با نقش های تربیتی را برای زن مجاز دانسته اند مثلن خدا حفظ کند استاد بزرگوار و مهذبی را که چندسال قبل منطق ریاضی تدریس می کرد. تدریس ایشان جوری تنظیم شده بود که هرچند دقیقه یک بار می رفت روی کانال موعظه که زن را چه به این مقولات، لااقل بروید تعلیم تربیت یا فلسفه تعلیم تربیت و ...
گاهی از خودم می پرسم ای خدا مگه حالا که امثال من قاعده شکستیم و آمدیم روی خط این مقولات و نرفتیم روی خط اون مقولات چه شدیم!؟ هرچه شده باشیم قربونت برم هیولا که نماندیم مطمانا!! مگر بده خودمان را به فعلیت رساندیم!؟
اصلن مگر آن خانم هایی که روی این مقولات کار می کنند و به تربیت نسلها مشغولند قدرشان دانسته می شود!؟
والا این شعارها استحماری است و باید استغفار کرد از این اندیشه ها. فکرش را بکن مجموعه ای پنجاه نفره از خانمها، بیست سال کار فرهنگی و تربیتی دربین خانم ها انجام بدهند ولی هنوز درنگاه مدیریت مردانه ی مجموعه لایق و مستعد مدیریت سیستم شان و روی پای خود ایستادن نباشند و هنوز که هنوز است هز از چند گاهی باید و وظیفه است که یک آقایی که تازه ریشش جوانه زده و الف مدیریت را از بای آن تشخیص نمی دهد و بلوغ اجتماعی و فکری درستی پیدا نکرده از راه برسد و با تلفظ غلیظ مقدسش یالله گویان همه خانم های با سابقه چندین ساله را تحت قیمومیت خودش قرار دهد و نگاه آقا و عبد مفلوک به تو داشته باشد.
خسته شدم از این فرهنگ آقا پرورانه ی ذلت آور عزت کش.
یک ساعت حرف زد پنج ثانیه اش حساب بود پذیرفتم و نگفتم او مرد است و آقا و من باید ضد آقا باشم، یک ساعت حرف حساب زدم یک بار تایید نکرد و همه اش به این نگاه کرد که من زنم.
اینطور موقعیت ها به نظرم به جای خرج منطق برای کسی که خودش را به خواب زده و حاضر نیست بیدار شود باید دست به اقدام زد؛ میخوام اینو بپرسم اگردر تشکلی که نود درصد نیروی انسانی اش را خانم ها تشکیل می دهند و صد درصد نیروی مدیریت رده بالای آن را آقایان، خانم ها برای یک هفته دست از کار بکشند چه می شود!؟
آقایان نان زنان را قطع می کنند!! من حاضرم با مدرک دکتری فلسفه رخت شور!! بشوم اما تن به زور و استثمار و رفتار ضد اخلاقی و ضد انسانی ندهم.
و باز از اون درد هایی که فقط برای یک زن چشیدنی است و بس زخم مردسالاری است. در فرهنگ مردسالاری استخوانهای شرف و عزت زنان ناجوانمردانه و نرم خورد می شود.
به دوستان مذهبی گلم توصیه می کنم هر استثماری و تبعیض جنسیتی را به اسم مذهب و دین سرنکشن که تهش اجر و مزد اخروی ای نیست.
تو سری خوری ما به جای قرب الهی، بر بعد مردان جامعه از رفتار اخلاقی و انسانی منتهی می شود.
--------------
پ.ن: زندگی زنانه اگر تیره است عاملش الزاما تیره گی مردانه نیست، بخش قابل توجهی از این تیرگی ناشی از خود زن است.
پ.ن: آقا من می نویسم که تیرگی زندگی زن پاک شود نه اینکه مردان را هم تیره بسازم. البته اون جاهایی که مردان تیره اند دیگه تقصیر من نیست شرمنده ام کاریش نمیشه کرد.
پ.ن: خواهشا بی پیش داوری نوشته هامو بخونید؛ همینطور که دارم درک فعلی خودمو از زن بودن و زن و زنانگی می نویسم به درون تصویر من راه پیدا کنید بعد ازش فاصله بگیرید بعد نقدش کنید.
ساعت که از یک می گذرد هوس رفتن به عمق تاریکی به سرم میزند؛ هیچ زوری دیگر قادر نیست مرا بند کاغذهای درهمم سازد، سمت شبِ بالکن اتاقم محشر است مخصوصن در شبهای پرستاره. ترسم از روزی است که آقا یالله ها با مانع های محتوم از راه برسند. گویی زمین و آسمان مال مردهاست و تمام مرزها را باید دورتا دور زنان کشید.
گشودگی به جهان برای یک زن، مدفون انبوهی از باید و نبایدهاست که فقط یک زن می تواند دریابدش.... فقط زن!!
-----------
پ.ن: اینم از نوشته جدید. نقد و نقود احتمالی اش را شما باید پاسخ دهی نرگس جان که زاویه های خفته ما را بیدار کردی.
در آن گلوله آتش گرفته ای که دل است
و باد می بردش سو به سو چه می بینی
--------------
گاهی درس و تحقیق و رساله بزرگترین قفس است.
خدا خیر بهار عجول را بدهد اون موقع ها
و خدا خیر موسیقی را بدهد اون موقع ها
آیا لازمه از معجزه برخواستن الهی مسیحمون بگم؟
نه واقعا، نه !
من نمی خوام از الوهیت مسیح بگم
ترجیح میدم از انسانیتش بگم
منظورم اینه که می دونید او در زمین چگونه زیست؟
از رحمتش، از شکیباییش
ببینید! من اینطور فکر می کنم
ما نمی تونیم راه بیافتیم و خوبیهامونو با کارهایی که نکردیم بسنجیم
با اون جایی که خودمونو انکار کردیم، چیزهایی که پرهیز کردیم، خودمون رو محروم کردیم
باید خوبی را با چیزهایی که پذیرفتیم بسنجیم
آنچه ایجاد کردیم،
با پذیرش آدم های تازه
------------------------
پ.ن: کشیش فیلم «شکلات» در سخنرانی عید پاک بعد کلی در افتادن با خواسته ها و اقتضائات طبیعی آدم ها این خطابه رو ایراد می کنه.
یادمه این فیلمو مدتها قبل دیده بودم، امشب از «اعتباریات» علامه و خیلی چیزای دیگه به تماشای این فیلم پناهنده شدم، بعد مدتها فیلم ندیدن فیلم قشنگی بود.