یک بودن تپش

بعد یک امتداد پراکنده  

امشب یک دغدعه جدی به من وحی شد که می گفت کمی تنهایی بخر  

سبد خالی حوصله مو برداشتم و دست بکار شدم بالاخره دریک کنج این حریم دراندشت اتاقک فکری پیداکردم پرازصدای سکوت و سرشار از تنفس تنهایی  

وای که چقدر قشنگ است این کنجِ بودن یا بودن کنج گونه !

مخصوصا با آهنگ بی کلامی که احساس میکنم دل وجیگر خون آلود نوازنده اش الآنه که با دل و جیگر قاطی من درهم بیامیزه  .

هنوز درابتدای این امتزاجم که شبحی از ترس برآمده از طبیعتم ٬ منو به یکی از موقعیتهای مرزی اگزستنسم می بره ولی جان هیاهو زده ام با بی توجهی تمام ٬‌این اخلاق زنانه رو فراری میده  

سکوت  

وسکوت  

و بازهم سکوت  

انگار کم کم داری شروع میشی  

خودتو دراین سکوت می پراکنی  

حالا توهستی ٬ یک پلکان سکوت و یک «  تو »  ٬تویی که به روایت من میشود « او » همان حضرت دوست ٬‌انیس خلوت ها و جلوت ها ی پریشون بنده تبارهایی چون تو که آشفتگی جوهره ذاتیشونه ؛   

 مرا نه سر نه سامون آفریدند             پریشونم پریشون آفریدند  

نگاهی به پشت سرت می اندازی  

انگار سهم تو ازاین دیوار سراسرکوری و بی خبری ماد ه ٬‌یک تابلو تپش بوده وبس  

من سراسر تپش بوده ام  

برای چه برای که ؟ 

خودت بهتر میدانی  

ولی خوب یادم هست که فرمودی :«‌قضی ربک الاتعبدواالاایاه »  

برداشت ابن عربی ازاین آیه امیدوارم میکنه به این باور : 

به شوق روی دوست دلم پرهای و هوست  

چه دراین پرده زد مطرب که دل شد بی قرار  

ای باور ناب تمام ناخالصیهایم ! 

من خلاصه یک عمر تپش برای تو هستم  

حالا دیگر سرراهت مینشینم تا « فملاقیه » درمن بدمد  

پس به حرمت جاذبه ات قسم : 

لب لعل ای نگار دریغ ازما مدار           که مهمان توام امشب به یک ساغز شراب