پدریک عمر درقطعیت اعداد نفس می کشد
ثانیه هامان را جمع می زند
تردیدهامان را منها می گیرد
تنگناهامان را درمعادله میریزد
هندسه بودنمان را تبیین میکند
پدرکه به مازندگی داده ٬منطق پس می گیرد
پدریک عمر است که اعداد می آموزد
اعدادش را خرج اعدادمیکند ؛ عدد روزهایش را ٬عدد بینائی اش را ٬عدد تنهائی هایش را٬عدد فراغت هایش را و .......
او یک عمر یقین می خواند
یقین می بیند
یقین می شنود
یقین می گوید
پدریک عمر ریاضی را زندگی میکند
ومن محو دنیای قطعیت پدر ٬
دراین حصر بی منتهای تردیدهایم
درآرزوی یک ژن یقین ویرانم !!
من بزرگترین مجهول بی پاسخ دنیای پدرهستم
مرزیک یک مختار٬ یک مخلوق آزاد٬ یک انسان تا کجاست ؟!
سنت ٬دین یاشاید فرهنگ شایدهم شخصیت فرد و ...
امروزفهمیدم مرز او بی مرزی است
ترسیدم و ترسیدم و بازهم می ترسم
اصلا نمیتونم هضم کنم این رازی روکه بلاجباربه گوشم راه دادم
فراتر از تمام گنجایشم بود
هرچقدر عقلمو جمع می کنم ؛ بهم وصله میزنمش ؛ بازم قدش به این موضوع نمی رسه
سد یک قول مانع از تخلیه ام شده
خدایا
یک کم ظرفیت بفرست
قول میدم من بعد به خودم رحم کنم و فیلترینگ این حواس و تقویت نمایم
خدایا !!
میخوام باورکنم جوابی رو که به فرشته هات دادی
میخوام باورکنم آن حکمت ازلی را
میخوام باورکنم بهترین جهان ممکن را
پس بشوی این بهت بزرگ و از ساحت این دل لرزان
درتلاطم یک تقدیر !
می خواهم موج گردم
بزرگترین جذرومد یک دل را بیافرینم
تلاطم در تلاطم اندازم
ودرگرمای عشق استحاله گردم ؛
بالا روم
بلالای بالا
مرزهای بی خبری را درنوردم
افق حقیقت را دردستانم بگیرم
ودرکنج دلم ازیقین دنیایی بسازم سراسر ایمان ؛
بی کدورت حتی یک تردید ؛
یک حیرت ؛
یک بهت
آبی شوم
صاف شوم
آرام شوم
و... درآرامش ذوب گردم
«من از آنکه گردم به مستی هلاک به آیین مستان بریدم به خاک
به آب خرابات غسلم دهید پس آنگاه بر دوش مستم نهید
به تابوتی از چوب تاکم کنید به راه خرابات خاکم کنید
مریزید بر گور من جز شرا میارید در ماتمم جز رباب»
بعد یک امتداد پراکنده
امشب یک دغدعه جدی به من وحی شد که می گفت کمی تنهایی بخر
سبد خالی حوصله مو برداشتم و دست بکار شدم بالاخره دریک کنج این حریم دراندشت اتاقک فکری پیداکردم پرازصدای سکوت و سرشار از تنفس تنهایی
وای که چقدر قشنگ است این کنجِ بودن یا بودن کنج گونه !
مخصوصا با آهنگ بی کلامی که احساس میکنم دل وجیگر خون آلود نوازنده اش الآنه که با دل و جیگر قاطی من درهم بیامیزه .
هنوز درابتدای این امتزاجم که شبحی از ترس برآمده از طبیعتم ٬ منو به یکی از موقعیتهای مرزی اگزستنسم می بره ولی جان هیاهو زده ام با بی توجهی تمام ٬این اخلاق زنانه رو فراری میده
سکوت
وسکوت
و بازهم سکوت
انگار کم کم داری شروع میشی
خودتو دراین سکوت می پراکنی
حالا توهستی ٬ یک پلکان سکوت و یک « تو » ٬تویی که به روایت من میشود « او » همان حضرت دوست ٬انیس خلوت ها و جلوت ها ی پریشون بنده تبارهایی چون تو که آشفتگی جوهره ذاتیشونه ؛
مرا نه سر نه سامون آفریدند پریشونم پریشون آفریدند
نگاهی به پشت سرت می اندازی
انگار سهم تو ازاین دیوار سراسرکوری و بی خبری ماد ه ٬یک تابلو تپش بوده وبس
من سراسر تپش بوده ام
برای چه برای که ؟
خودت بهتر میدانی
ولی خوب یادم هست که فرمودی :«قضی ربک الاتعبدواالاایاه »
برداشت ابن عربی ازاین آیه امیدوارم میکنه به این باور :
به شوق روی دوست دلم پرهای و هوست
چه دراین پرده زد مطرب که دل شد بی قرار
ای باور ناب تمام ناخالصیهایم !
من خلاصه یک عمر تپش برای تو هستم
حالا دیگر سرراهت مینشینم تا « فملاقیه » درمن بدمد
پس به حرمت جاذبه ات قسم :
لب لعل ای نگار دریغ ازما مدار که مهمان توام امشب به یک ساغز شراب