قلم و عشق ...

 بازهم شبکه چار ... برنامه معرفت ... و قصه خوبان که : « العشق غنا و العاشق غریب والغریب قریب » 

وبازهم یک بهانه برای شوریدگی این قلم ...  

به پاس روزقلم بر قلمم خورده نمی گیرم که تواین یک قلم ٬ با قلمم ٬ موافقم که نمیشه دهن قلم و بست !

اینجا قدمهای آخر شب مسحور کننده است 

آسمان تمام موجودی اش را به حراج می گذارد؛ نسیم ملایم شبانه تمامت را باخود به فراسو میبرد . 

همیشه شب را دوست داشتم

اصلا عاشق شب بودم؛شاید چون در عمق این تاریکی مطلق , آنجا که هیچ پارازیتی را یارای عرض اندام نیست خمیازه عقل به پایان میرسد , تفکر نفس میکشد,  سنتزگونه ای به دنیا می آید ازجنس آنچه آن شوریده می طلبید : 

ساقی بده پیمانه ای زان می که بی خویشم کند  

بر حسن شورانگیز تو عاشق تر از پیشم کند  

وای خدای من ! 

نیچه را نمی فهمم آنجا که فکر پرواز او را به ایستگاه مرگ خدا می رساند  !

اصلا شاید جوهر تفکر شرقی این باشد , که توی شرقی , کورمال کورمال با این پای چوبین , در تقلای حقیقت به کعبه ای می رسی که درپارادایم معرفتی ات صرفا سنگ نشانی است تا ره گم نشود و الاکوی حقیقت را پای دلی بایدش  !

به قول زرین کوب ٬ همان ملجا سرخوردگان ازدنیا وعلم  

و چنین است که عاقل نشده عاشق میشوی ! 

اصلا حرف اول عقل برای تو عشق است  !!

آنوقت دنیا میماند و آنها که برای دنیا مانده اند,  برای دنیا میسوزند , برای دنیا  میسازند

حالا می فهمم ؛ آن دنیایی را که حضرت دوست برای زمینی ها قسمت کرده است , نه از بخل او که از بغض توست  

آخر کسی که مطلق  شناخته , مقید به چه کارش می آید ! 

مگر نه اینست که « العشق غنا »  

آری ! عشق بی نیازی است و عاشق غریب است  

غریب ... 

غریب ...  

و بازهم غریب  

و خوش بحالش که غریب است چون قریب است  

مرا غین غربتی ده که قاف قربت را  , نصیب سازد  

آه ای ذوق جنون خواهم که از اهل خرد نامم بیرون کنی  

دل را مجنون کنی آواره هامون کنی داغم افزون کنی