تنهای هیاهوزده !

انسان همواره یه موجود هیاهوزده بوده  

واسه همین «خود» انسان همیشه این وسط له شده   

کم اند آدمهایی که با پای «خودِ» خودشون٬‌ مساحت زندگی رو بپیمایند 

ما٬ یه جورایی محصول جدال پارازیتهاییم ؛

امواج مرئی و نامرئی جورواجور پیرامون

بیشتر از زندگی نقش زندگی رو بازی میکنیم  

احساس میکنم پیش نیاز زندگی یه نوع شعورِ ساری است٬  یه نوع دانائی فراگیربرتمام گوشه کنارهای انسان ...  

دانائی و شعوری  که « تو‌ » رو برای «‌تو» حاضر میسازه ...   

دانائی که «اختیار» ت  رو پاس میداره   

راستی که شاعر راست گفته : 

ای برادرتو همه اندیشه ای  

مابقی خود استخوان و ریشه ای 

اصلا می دونی !‌ در دامن همچین شعوری٬ طعم گزینش واقعی و پس لرزه های اون رو میشه درک کرد ..    

وحشت ٬‌ترس ٬‌امیدی که به سختی دردستانت آروم میگیره ٬‌سکوت و درخود تنیدن که براستی مرز عبورتو ازهیاهوی بیرون و تشرف به هیاهوی درون است ...

گزینشگر رسمی و نه اسمی که شدی٬ اون موقع ٬‌تنهائی و تفردِ خودت رو دراین هستی بیکران رصد میکنی ..  

من تنهایم ... خیلی تنهایم ... 

باید تنهایی تکلیفمو با هستی روشن کنم  

باید تنهایی بایستم  

باید تنهایی راه برم  

دستی هم اگر هست٬ این منم که تصمیم میگیرم به اون چنگ بزنم یا نه !! 

شاید به همین خاطره که هرگاه قصه قوم ظلوم جهولم رو مرور میکنم  

تماما تمنای « تو » میشوم  

حالا می فهمم راز اصرار شاعر خوش قریحه پارسی رو  : 

آب کم جو تشنگی آور بدست  

تا بجوشد آب از بالا و پست  

تشنه ام  

باور کن عطش تابمو بریده !!