بازرفتن

همیشه دقیقه های آخر سال ناقوس تنبه اند , توقفی دررفتن  و رفتنی درنگ خیز ,نوعی مکث درچگونگی و چرائی رفتن ,یک سال رفتن , یک سال  تب وتاب, حاصلش شده یه روح با داشته های راست و ناراست, جاگیرو سبک, ضروری و بی خاصیت .دارائیهایی که درطول راه کمترنگاهت رو به خودشون جلب میکنند و حالا درست در لحظاتی که زمان قراره یک قدم بزرگ به جلو برداره توجهتو به خودشون عطف کردند .فکرکنم نوعی خونه تکونی روح لازم دا شته باشی جان من ! ...  برای این کاربایدازخودت فاصله بگیری, تا ببینی داشته هایی رو که نباید باشن و نداشته هایی که باید باشن, تاگوشه های غبارگرفته وجودت رو لمس کنی و احیاشون بسازی. همیشه دریک نگاه نو, گم شده هایی واسه پیداشدن هستند, امکانهایی که هستند اما مورد بی مهری تو اند . کهنه های دست و پاگیری که پای رفتنت رو کند کردند شناسایی کن و دوربریزشون, حتم دارم موجود درشدنی مثل انسان, همیشه زباله های فکری و روانی زیادی میتونه داشته باشه که تاوقتی هستند فضای روانش آلوده است . حالا که کهنگی های وجودت رو دورریختی, گشتی در دنیاهای دیگران بزن ؛ آدمها , نوشته ها و شنیده هایی که یک  سال تموم سرراه تو سبزشدن باهاشون مراوده داشتی, موافقت بودند, مخالفت بودند, بی شک کالاهایی داشتند که به دردت میخوره, گزینششون کن و جا خالی هاتو باهاشون پرکن .این جذب و دفع مدام , شارژت میکنه و رفتن رو پرجاذبه ...درها را هیچوقت به روی خودت نبند بگذارپذیراباشی و پذیرایت باشند.

آی که چقدرمی روی توای جان خسته من  ... اصلا میدونی چیه؟  به نظرمن انسان یعنی موجود رونده ... نگو پس حیوان ناطق چی میشه   ؟  که می گم نطق هم یعنی رفتن ... فکرشو بکن مجهولهای زنده زندگی چه سیلها که در درونت به راه  نیانداختند ! ذهن می ره ... دل هم می ره ...  دل می رود زدستم صاحبدلان خدارا

اصلا قرارتو در بی قراریه ... این افق چندلایه ذهن ... این سودای بی انتهای دل, مدام مشتعلت می کنه ...وای ازاون وقتی که ندونی واسه چی می تپی وای ازاون موقعی که خاکسترشوی وای وای...

راستی حالا که فصل شکوفه ها ازراه رسیده است  دل جذرو مدی تو بردار و به نسیم معجزه گر بسپر...شاید ...شاید قدری از هرم این آتش کم شه وتودرانبساط ساده روح لختی آسودن درنیاسودن رو تجربه کنی .