3 و 1 !!

 امروزدرراهروهای عریض و طویل انتظاربروکراسی اداری،دوستی عرب پیداکردم(یاددوستان ترک و عرب و روس و ترکمن و کرد و لر و بلوچ و ... بخیر)، بعد مدتها پرت شدن ازتکلم بلسان العربیه، انقدرانگلیسی قاطی عربی نیم بندم کردم که طرف، دل ریشه گرفت.گفتم ایمان جون:

« متی نظرت تو فیسک اتلذ جدا، بیکاز متی تضحکی، یور صورتک ایز وری وری جمیل اند نایس » و او فهمید و خندید و «احلی» خواندم.

درکمال اعتماد بنفس، با همین لهجه بس ضایعم،گفتگو رو ادامه دادم و حس یه دختر 18 ساله عرب رو نسبت به اوضاع جاری کشورهای عربی بدست آوردم، حسی با ته مایه ای از ابهام و آمیخته با طعم سکوتی که احساس میکنم خیلی برام آشنا بود...

اینکه آدم، با زبانی پاشکسته، مهمان دنیای یه غیرهمزبون بشه، اونو به دنیای خودش دعوت کنه، اما برای یه گوش همزبون، نیازبه ترجمه باشه، عجیبه... نه !؟

اتاق گروه فلسفه بنا بود طبقه سوم باشه ولی به جون خودم اول بود... حیف که آقای اطلاعات، وقت برگشتم نبود، بهش بگم سه ویک درنظر فلاسفه هرکدومشون یه نوع کاملا مجزان هاااااا.

دخترک، متقاضی خوابگاهی بود که بناست شامل حالش نباشه لابد باید نباشه چون دولتها برای مترو هزینه می کنن که خوابگاه های این ورشهر تبدیل بشه به خانه های اون ورشهر،که خانواده استمرار پیداکنه، که چترحمایتی خانواده بالا سر دانشجو جماعت باشه و ....(خداییش مو،لادرز این استدلالها نمی ره )اما دخترک مصربود،فکرشو بکنید یه دختر تک و تنها چطوری صبح های تاریک زمستونی ازیه قبرستون حائل بگذره،این رودیگه منفی 30 ها هم مجاز نیستن چه برسه به منفی 20 ها. من که بودم بی خیال علم و دانش می شدم هرچند زدانش دل پیربرناشود.