قصه ما و داشته هایی که ...

امشب مراسم دانشگاه صمیمی و ملکوتی بود، سخنرانی رو با اینکه شنیدم، نشنیدم، ذهنم درگیربود، یک چرا گوش و هوشمو باخودش برده بود؛ ما امام علی داریم و امام حسین که مظلومیت و خون، شاه بیت حیات زمینی شون برای ما بوده، دو واقعیتی که همیشه احساس و شعورمریدان رو توامان برانگیختند و منشا تاثیرات قابل توجهی درتاریخ حیات ما شدند ما مرتب روایتشان رو می خونیم،آبشخور روایت فتح ما می شوند، درمکتب خون سرخ، شهادت آرمان برترما میشود و ازاینکه درباغ شهادت را ببندند ملول می گردیم، بهشت، هنوز برای ما بهشت است، بارها و بارها بی اعتنابه دهن کجی های دنیای مدرن سرازحریم اهالی بلوک چهاردرمی آوریم و به خود امید میدهیم: درباغ شهادت باز باز است !

اما افسوس که یادمان رفته ما درکنارامام علی (ع)و امام حسین(ع)، امام سجاد (ع) روهم داریم، امام صادق (ع) روهم داریم. امشب به این فکر میکردم این همه که ما صحنه کرب و بلا رو تصویرکردیم، اگه لحظات عروج آسمانی امام سجاد رو به تصویرمی کشیدیم، مطمئنا شکممون اونقدرسیربود که پائولوکوئیلو رو درقد و قواره خودش ببینه و مسحورعرفانهای نوظهور ساندویجی نگردد.

اگر روایت امام صادق(ع) و عطشی که این امام بزرگ برای تربیت شاگردان فهیم داشت به خورد ما داده می شد، به ما تلقین می شد و تصویر، حالا شاید بجای راهروهای تاریک مرحله ترجمه و اصطکاک بوجود آمده ازناحیه مصرف علوم انسانی موجود، این ما بودیم که علم را به چهارسوی دنیا صادرمیکردیم. امشب بارها ذهنمو سرچ کردم تا مناظره ای از مناظرات امام صادق (ع) رو پیداکنم ولی به نتیجه نرسیدم، من حر، حبیب، زهیر و... رو خوب می شناسم، از مرورشان، تمنای آزادگی و ایثار درمن جوانه می زند ولی ازچهارهزارشاگرد امام صادق فقط نامی از هشام بن حکم به گوشم خورده وبس. کاش فصل دانائی حیات اسلامی برامون روایت می شد و ما را در مسیر حقیقت یاری می رساند.