خنک شود یا بسوزد!؟

شنیده های این چند روز اخیردراجلاس زنان و بیداری اسلامی بد جور دلم را سوزانده بود آنقدر که یاد دل خنک کردن افتادم به سبک کبک سیاسی، هنوز دعای دل خنک شدن نخوانده بودم که پرگارجناب بهرام ازراه رسید و برای دلم خط ونشان کشید، من ماندم و این دل سوخته که نمی دانست خنک شود یا بسوزد.

مساله این است؛ آیا دل مجازاست خنک شود یانه ؟ قبل ازپاسخ به این سوال ابتدا باید دید دروضعیتی که از دل خنک شدن و میل به آن سخن می گوییم درجستجوی چه هستیم؟ آیا تنها طالب بدبختی و به سختی افتادن طرف مقابل هستیم یا معانی دیگری هم میتوانند مورد توجه قرارگیرند؟ دربرداشت من، غیرازمفهوم دم دستی که ازاین اصطلاح به ذهن می رسد و بسته به سطح درک و وسعت روح انسانها مفهوم دیگری نیز برای ان متصوراست؛ دشمن درهمه فرهنگ ها منفورآدمهاست چرا؟ چون آنرا ناحق می دانند و خود را برحق، به همین جهت هم خواهان تنبیه و ساقط کردن آن هستند چون این امر را مساوی با احقاق حق و قرارگرفتن اموردرجای خود می دانند واگرسخن ازدل خنک شدنی هم به میان می آید نوعی ابرازاحساسی خوشایند است که  ناشی ازاین احقاق حق می باشد.

با توجه به این مقدمه کوتاه من فکر میکنم در خصوص معنای اول، حق باجناب بهرام است و صرف نظر ازاینکه اصل انسانیت ما جنین امری را طرد می نماید فرهنگ دینی ما هم چنین چیزی را برنمی تابد، به قول فاطمه ( که البته من وقت سرچ دقیق را تابحال پیدانکردم) پیامبرمی فرمایند: اگر مردم مصلحت خود را می دانستند هیچوقت همدیگر را نفرین نمی کردند. و نیز گفته سعدی که جناب بهرام درنوشته شان نقل نمودند. 

اما احساس رضایت از کناررفتن ظالم (و نه به تعب افتادن وی) و رسیدن مظلوم به حق و حقوقش  آنگونه که جناب کبک سیاسی ازآن سخن گفتند نه تنها مجازهست که پسندیده هم هست واگرغیرازاین باشد عدالتخواهی دیگرآرمانی بشری نخواهد بود هرچند بحث جناب کبک سیاسی  بیشترمصداقی مطرح شده است  و من بیشترازمصداق نظر به اصل قضیه دارم.