....

بعدافطارباهدی رفتیم قدم زنی. دربرگشت، خانم مسنی که معلوم نبود باچه زبانی حرف میزندمقابلمون سبزشد،چنان بوی متعفنی میداد که ناخوداگاه آدمو به عقب میکشوند، به هرزحمتی بود نام یک خیابان را از میان جملات نامفهومش بیرون کشیدیم و دستگیرمان شد که بجای دوایستگاه قبل، اشتباها اخرین ایستگاه پیاده شده است. چاره ای نبود گفتیم ولو شده به قیمت تاخیر خوردن تایک جایی همراهی اش کنیم شاید کفایت کند، به خیابان اصلی که رسیدیم،سیمای متحیرش به ما گفت چه کنیم. دربین راه چندبار پیرزن بامهربانی تمام سرم را دست کشید، بوی آزاردهنده اش امانم را بریده بود،مرتب به او نگاه می کردم، بی رمق بود، چند بار خواستم بپرسم افطارکردی، اصلا چیزی خوردی، ولی مرتب شامه ام توجهمو ازاین مقولات منحرف میکرد، تا چشمش به مسجد محله شان افتاد بوسه بارانمان کرد، وقتی داشت به سمتم میامد تا ببوسدم گفتم الان است که دل و جیگرم ... آن موقع برای یک آن دریایی از مهربانی به اضافه یک احساس قدردانی عمیق، درصورت چروکیده و چشمان خسته اش حس کردم، حسی که خیلی زنده درفضاپخش میشد و جای تعفن و هوشیاری شامه ام را پرمیکرد، پیرزن مرابوسید، هدی را بوسید، برایم جالب بود دوباره به سمت من که خوشکم زده بود آمد منو دربغل گرفت، بوسید و رفت، ازاون موقع تاحالا یک حس شرمندگی، مدام درمن قد می کشد، اینکه چرا با دیدن اون همه زیبایی روحی، بازهم احساسی زننده درمن وجود داشت که اجازه نداد پیرزن را دربغل بگیرم و محبتش را پاسخی مناسب بدم.