هیاهو

ضرب المثل ها هم می میرند؛ خیلی وقت است که دیگرعمر«چهاردیواری اختیاری» به سرآمده. فکرش را بکن ازاول ترم یک چهاردیواری داشتم که دیوارراستش بدست باکفایت شرکت اتوبوسرانی و تاکسیرانی و نمکی و سبزی فروش و آب شیرین فروش و میوه فروش تخریب شد، دیوار مقابلش با جلز و ولز قیمه، قورمه  و رقص بی قاعده دیگ و کفگیر و قاشق و بشقاب بچه های واحد، دیوار پشتی اش هم درهجوم برنامه های متنوع اهالی بشدت اکتیو واحد نه؛ ازتمرین صوت و لحن بگیرتا پای کوبی جشن تولد و پرش از ارتفاع تخت و جیغ و دادهایی که تنها یک کوه دراین سوی دیوار می تواند هضمشان کند و بازتاب ندهد.می ماند دیوار چپش، که  خدا را شکر به شکرانه سکونت ادیبی صاحب یک عدد عینک ته استکانی درآن سویش،  پابرجا ماند و از هجوم اصوات خوش و ناخوش محفوظ. خداییش بعد از دانشجویان فلسفه، بی آزارترین اهالی خوابگاه ادبیاتی هاهستند، این موجودات خموش فقط کتاب میخورند ودیگرهیچ مگراینکه موجودی شرور و شیفته بیت و غزل، پیدا شود و این موجودات نازنین را از مولوی و خاقانی و حافظ به انقلاب بکشاند تا آتش فشانی را آتش نشانی کنند.

القصه !

روزی ازهمین روزهای پشت سر، هم کلاسی برای مباحثه اجباری به چهاردیواری من آمد ازآنجا که زبان کر و لال ها برای هرمقصد و مقصودی رسا باشد درمباحثه کارسازنیست، مباحثه کاردستمان داد.

دوست گلی از پشت نمیدانم کدام دیوار، یکی دو پرسی تذکر دوستانه تحویلمان داد. گفتم: عزیز!

چاره ای نیست باید فشاراعصاب را با فشارزمان و زمین و در و دیوارتنظیم کرد تا روزی که مخترعی خیرخواه بشریت از راه برسد و دیوارصوتی را جهت مصرف فردی تولید نماید.

معماری جدید یک جاهایی فاجعه است، فاجعه ای که روزی برحسب تصادف بشدت تلخ متوجهش شدم؛ کودک شیرین صاحب خانه درآپارتمان هفتاد - هشتادمتری شان بی اعتنا به هشدارمادرکه بچه!  آرام باش، صاحب خانه مارا بیرون می اندازد، ورجه وروجه می کرد که زنگ منزل به صدا درآمد، طفل معصوم درجا خشکش زد، رنگش بشدت پریده بود، هیچ وقت یادم نمی رود چطوری قلب کوچکش داشت از جا می کند... کاش هیچ وقت آن صحنه را ندیده بودم.

ای خدا!! به کجا می رویم ما!؟