فیس بوک

روزی نیست که پیام دعوت به فیض بوک دریافت نکنم.

روزی نیست کسی از راه برسه و نپرسه ادرست کو، مستفیض بشیم.

روزی نیست گوشه کناربحث های رایج، به منبع فیس بوک ارجاع داده نشوم. 

چندی قبل یکی از بچه ها عضوم کرد اما مثل تجارب عضویت قبلی پسورد را فراموش کردم، دلیلش هم اینست که نه وقتش را دارم نه  فیلترشکن.

فیلترشدن فیس بوک مرا به یاد قاعده بطلان تخصیص اکثرمی اندازد، دیشب کلی با بچه ها سرموضوع ماهواره و فیس بوک و هرچی موج مثبت- منفی درعالمه بحث کردیم ولی فایده ای نداشت چون این بحث ها نهایتش به خلق نظامهای بحثی دو قطبی(موافق - مخالف) می انجامد و بس. 

درافغانستان به این نتیجه رسیدم فیس بوک برخی از اساسی ترین نیازهای جامعه مارا برآورده می سازد؛

نیاز به گفتگو (گفتن و شنیدن!!  ملتی که گفتن نداند و نتواند، برده می شود ، ملتی که شنیدن نتواند و نداند، سرازجهاد کوردرمی آورد)،

نیاز به  آشنایی با ادبیات جدید زندگی و مطالبه آن از کانالهای مناسب،

نیاز به کانالی برای  ارتباط  اتباع پراکنده مقیم  درسراسردنیا به این امید که پتانسیل موجود به سمت منافع ملی جهت پیداکند و ....

آیا فیس بوک یک نیازاست؟