چادر

کل کلاس زبان امروز به تحلیل های فلسفی گذشت، آنقدر که حاشیه کلاس را هم دربرگرفت. استاد که از گاردگیری بچه های کلاس ملول گشته بود به اندک  جنبه ای که درمن و رفیق پیداکرده بود پناهنده شد. لبریز از حرفها و یافته های مگو بود، نظریه فطرت، نظام سیاسی، آیات غیرقابل هضم درقرآن ، مساله نجات و سعادت غیرشیعیان و غیرمسلمانان و ...

آنچه دراین گفتگوی حاشیه ای پرجوش و خروش نظرم را به خود معطوف کرد نوع نگاه استاد به افراد چادری بود، نگاهی آزار دهنده که اصرار داشت بگوید شما کلهم شوط هستید و فرزانگی و دردمندی امثال مارا درک نمی کنید. گویی از نگاه ایشان چادر امثال من سقفی است که سطح نگاهمان را پایین می کشد و ما را به افرادی دگم و جزمی و بی خبرازهمه جا تبدیل می سازد. حس می کنم روشنفکری دریک جاهایی هنوز دربندتارهای نامرئی تنگ نظری و پیش داوری های ناموجه اسیر است. 

آیا با چادر نمی توان اندیشید و آزاد اندیشید؟ 

----------------------

پ.ن: باید «مک این تایر» می خوندم ولی تمام طول سفریک روزه ام، فقط مولانا و حافظ گوش کردم. کلام مولانا حس تنفس بهار را به آدم می بخشد.

پ.ن: بلاخره امروز وقت کردم آلبوم کامل «یانی» را تهیه نمایم. موسیقی، در دنیای دیگران یک زبان زنده و خواندنی است.