برداشتی در قد و قواره خودم

عاشورا زمانی برای من قرن بیست و یکمی معنی جدی می یابد و با آن ارتباط پیدا می کنم که به زبان عصر من ترجمه شود. برای تدوام حیات عاشورا باید نوعی همزبانی و  دیالوگ میان انسان درگیر با عاشورای شصت و انسان درگیر با مسئله های قرن بیست و یک برقرارساخت.

امام حسین (ع) برای دفاع از حق قیام فرمود. این یعنی حسینی بودن بر مبنای تفکیک حق و باطل می چرخد. قدم اول درحق مداری، شناخت حق است و شناخت حق بادرنظرداشت ظروف تاریخی و اجتماعی، نیازمند اندیشه پویاست . از اقتضائات اندیشه پویا بسترسازی برای آنست که اقلش آزادی اندیشه و بیان می باشد واز لوازم اندیشه پویا افت و خیزهایی است که اندیشه به مقتضای بشری بودنش ناگزیر از آن است که این خود، تسامح درخورش را می طلبد، همان که درمیان ما جماعت شیعه دل بسته به عاشورا نیست.

کربلا در ذهنیت شکل یافته من همواره نماد و نمون یک نوع سازش ناپذیری شفاف بوده است، اگر اینگونه باشد باید دید در دنیایی که تنگ شدن فاصله های زمانی و مکانی، فرهنگ ها و خوانش های متکثر را به هم رسانده است و بیش از هر زمانی، ما را از واقعیت گریز ناپذیر کثرت،بلاخص کثرت در اندیشه مطلع ساخته است، مرز سازش پذیری  تاکجاست؟

خوانش های ما از عاشورا، خوانش های ماهستند و طبیعتا رنگ و بوی دنیای ما دررگهایشان جاری است، آیا بجاست عاشورا را در قالب محدود خود به بند کشیم؟ قرائت مسیحی جرج جرداق از علی (ع) نه تنها چهره امام اول مارا مخدوش نساخت که وجه عادلانه ایشان را برایمان زنده نمود، پس قرائت های اسلامی اش نباید مضرباشند، پس نباید از میدان دادن به همت اذهان عصری برای فهم عاشورا ترسید چراکه عاشورا با وجوه متعدد تاریخی، معنوی، عقلانی اش پدیده ای است انسانی و برای انسان. عاشورا این ظرفیت را دارد که  با سویه های جان من در آمیزد و ابعاد وجودم را سیراب سازد اگر باورداشته باشم امام حسین(ع) مثل همه بزرگان دین برای فهمیدن و زندگی کردن است نه صرفا موضوعی برای مقدس سازیهای کشنده. 

به نظرم قلم ها و قدم ها نمی توانند نه عاشورا و نه هیچ حقیقت دیگری را بمیرانند، آنچه حقایق زنده  را فسیل می سازد مقدس سازی های نارواست.حسین (ع) برای خواندن و خواندن و بازهم خواندن است.