ارزش درونی

• فکر کنم اگر این جناب عبدالرب رسول سیاف بشود رئیس جمهور، من و رفیق حالا حالاها بازنشسته خواهیم شد، آخه معلوم نیست تخصص ما مصداق شغل سنگینی که ایشان برای زنان جایز نمی دانند نباشد. حالا من یکی با خانه نشینی خیلی هم مشکل ندارم، بی خیال جنبش دفاع از حقوق زنان، حسنش اینست که میشود بعد فارغ التحصیلی یک خواب اصحاب کهف شد، اما خداییش مانده ام با مشکل زبان این موجود محترم چه کنم، تصور کنید ایشان حتی حاضر نیست صفحه فیس بوکش را برای جذب رای فارسی زبانان هم که شده دو زبانه بسازد. من یکی عمرا اگر انگیزه و حوصله یادگیری زبان پشتو را داشته باشم.

•  رفتم سرجلسه آزمون گفتم خانم ها کسی خودکار اضافی داره؟... چپ چپ به من نگاه کرد و گفت: خودکار واسه چی؟ مگه با سوادی؟ ....جا خوردم اساسی. به فرموده آقای سرهنگ یا شایدم سرگرد یا شایدم سرتیپ، حالا هرچی!!، به قول اقای هرچی باید می نشستم تا «بی سوادی ها» آزمونشون تمام بشه تا نوبت «با سوادی» ها برسه. فرصت خوبی بود تا کتاب رو یک دور بزنم اما نشد، تمام ذهنم معطوف به دنیای بی سوادها شده بود. هرچی فکر می کردم ویزگی ای جز بسیط و ساده به ذهنم نمی رسید. راستی! بی سواد باشی آرام تری یا با سواد؟
• ما مجازیم از دیگران دلخور بشیم اما قطعا مجاز نیستیم بر پایه تعمیم های بی پایه در باره شان قضاوت کنیم. 
• آقای طلبه - دانشجوی این حوالی، تمام خط کشی ها و خط کش های عالمو با پاک کن جسارتش پاک می کنه، کمپلت پایان نامه یکی از خانم های گم نامو از بایگانی دانشگاه بر می داره چپه راسته می کنه و به نام خودش به جلسه دفاع میرسونه که دستش رو میشه. جسارت!!، یعنی من ماندم در فهم این ویژگی بشری، شاید بشه نوعی  سوفسطایی گری عینی خطابش کرد. ولی خودمونیم جسارت این مورد برام اصلا قابل هضم نبود؛ آقا بعد لو رفتن ماجرا به استاد داور می گه: حالا که بهم صفر دادید دکتری مو چیکارکنم؟ والله من بودم از خجالت در لایه های زیرین زمین محو میشدم. درسی که ازاین ماجرا می گیریم: قطع دارم این قبیل اتفاقات ناشی از نگاه ابزاری به علم و کرسی های علمی است و بس. خداییش نسبت به هرچی ارزش بیرونی مهم باشه و ارزشمند، بی توفیقی تو میرسونه تا این حد نزدیک به دانش بشی اما ارزش درونی اش رو نبینی، خدا خیر مک این تایر رو بده که بدون لباس مخصوص اینو فهمیده.