خوبی هفته خوابگاهها صرف نظر از بسته هایش که ای کاش از فرهنگی به اقتصادی تبدیل شوند در تلنگرهای ارزیابانه ای است که تو را از خودت می کشد بیرون و نگاهت را معطوف به بازتاب های بیرونی ات می سازد؛ بهتره خیلی مقدمه رو کش ندم و برم سر اصل مطلب، اصلش اینه که اتاق ما نمونه شناخته شد و جالبیتش اینه که بعد یک سال اقامت دراین چهاردیواری، احساس می کنم برای اولین بار می بینمش... خداییش نه مطلق، بلکه نسبتِ به سایر اتاق ها که همه شان روی گسل زلزله قرارگرفته اند می شود موضع ضد آنارشیسمی مان را حدس زد.
از کرامات خوابگاه ما این است که درست وقتی گرمای بیرون به اوچ خود می رسد ما داخل اتاقهامان فریز می شویم؛ گفتم شاید مشکل از من و هم اتاقی هاست با یک بهانه ای تقریبا همه اتاق های این محدوده را سرک کشیدم همه جا زمستان سوزان بود، این جالب نیست!؟ و باز از کراماتش اینکه وقتی سرمای زمستانی بیداد می کند ما اینجا نیمه شب و نصف روز و وقت و بی وقت از شدت گرما پرپر می شویم... کلن نه گرمایش ما ارسطویی است نه سرمایشمان... اصلن ارسطو این تدبیر منزل و سیاست مدن اعتدال گرایش را فقط برای بحث کردن و وقت دانشجو را گرفتن نوشته .
رفتیم جشنواره دانشجویی آشپزی، جای همه خالی عوض همه سیر نگاه!! کردیم و گشنه برگشتیم. رقص لرها بخاطر دوز بالای شادی موسیقی اش دمِ در اجرا کنسل شد عوضش آقایی که تا آخر برنامه، مدام یادمان می رفت باور کنیم خانم است و صرفا چهره عوض کرده است، حسابی مستفیضمان کرد. اینقدر چرندیات تحویلمان داد و ما بر بلاحت خود خندیدیم که یادم رفت نتیجه بگیرم : والله ! قدرت تخریبی این طنزواره برای محافل فرهنگی هزاران برابر بیش از موسیقی بچه های لر است. مشکل ما این است که نمی خواهیم باور کنیم انسان نیاز به خنده هم دارد و بعد که این نیاز به ما و ما حولمان فشار می آورد دست به دامن دلقک های خودرویی می شویم که هرز گویی و هرز رفتاری را جایگزین طنز می سازند. ما به رشته های هنر نگاه سلبی داریم و برایش اصالت قائل نمی شویم بخاطر منفی هایش ولی در عمل بر آن منفی ها و منفی های ناشی از اهمال خودمان چشم می بندیم.
(اصلاح لغت: بلاهت.)
این همان مفهوم لغت ابتذال است که در عمل معنا شد