سمت شب

ساعت که از یک می گذرد هوس رفتن به عمق تاریکی به سرم میزند؛ هیچ زوری دیگر قادر نیست مرا بند کاغذهای درهمم سازد، سمت شبِ بالکن اتاقم محشر است مخصوصن در شبهای پرستاره. ترسم از روزی است که آقا یالله ها با مانع های محتوم از راه برسند. گویی زمین و آسمان مال مردهاست و تمام مرزها را باید دورتا دور زنان کشید.

گشودگی به جهان برای یک زن، مدفون انبوهی از باید و نبایدهاست که فقط یک زن می تواند دریابدش.... فقط زن!! 

-----------

پ.ن: اینم از نوشته جدید. نقد و نقود احتمالی اش را شما باید پاسخ دهی نرگس جان که زاویه های خفته ما را بیدار کردی.