شفته سماق

بی آنکه بخواهی خدای ناکرده ذره ای حریم دیگری را در هم شکنی، صرفا از منظر این فردیت فربه شده ارمغان جهان مدرن:

داشت تهوعم می گرفت از این همه موسیقی روان بهم زن و محتواهای چرند ، که نوایی خوش از اون ته مه های باغ فین روح سردرگم و کلافه ام را دمی مسیحایی بخشید؛ اعتراف می کنم معنای «دم مسیحایی » درست در آستانه قتلگاه سر سلسله تجدد زیزاسیون ایرانی ، جناب امیر کبیر خان فقید شیر فهمم شد. صدای سراج بود:

هر که به جور رقیب یا به جفای حبیب

عهد فراموش کند مدعی بی وفاست

کاشان گردی با بربچه ها خوش گذشت ؛ مزه ی شفته سماق اش هم تا وقتی بوی چربی های مفید حیوانی به ذائقه ات اصابت نکرده بودن عالی بود بعد از آن را...

فکر کنم قبل خواب مجبورم جهت نجات روح گیج و یجم  از خراشه های رپ و راک و پاپ و تکنو  چند پرس موسیقی فاخر ایرانی گوش بدهم.

راستی چی شد ما معماری زیبای شرقی مان را سه طلاقه کردیم؟