ای آشنا بی َآشنا مرا رها مکن
----------
ملاصدرا می‌گوید خداوند در قرآن افعال قبیح و زشتی که از مبدأ
ادراکی قوی صادر می‌شوند - در مقایسه با افعالی که از مبادی ادراکی ضعیفتر
صادر شوند - را در خور سرزنش و عتاب بیشتر دانسته است. بعنوان مثال، موضع
قرآن در برابر کسانی که گرفتار حادثه‌ی «إفک» (تهمت ناروا بستن به دیگران)
شدند بمراتب سختگیرانه‌تر است تا اشخاصی که مرتکب «قتل» و «زنا» می‌شوند
(29). علت اینست که «قتل» از قوه‌ی «غضبیه» و «زنا» از قوه‌ی «شهویه» صادر
می‌شود اما افترا و تهمت از قوه‌ی ناطقه صادر می‌گردد و چون مبدأ صدور
افترا شریفتر است جرم و مجازات آن نیز افزونتر می‌باشد. او از این سخن یک
نتیجه‌ی کلیتری را استنتاج می‌کند و می‌نویسد:
هرچه قوه‌ی منشأ و مبدأ آن شریفتر باشد، رذیلت صادر از آن پستتر، یا
برعکس خواهد بود، زیرا که رذیلت مقابل فضیلت است. پس هرچه فضیلت بالاتر و
برتر باشد، رذیلتی که مقابل آن قرار گرفته پستتر خواهد بود. (تفسیر القرآن الکریم، ج 5، ص 348)
ممنون. بسیار نکته جالب و دقیقی بود. گرچه هنوز در پارادایم انسان شناسی سنتی است ولی اصل موضوع جالب و به نظر محل تامل بسیار است.
به این نتیجه رسیدم آدم باید گشودگی شو نسبت به افکار و اندیشه های مختلف تحت هر شرایطی حفظ کند. تکثر زاویه های نگاه و محدودیت های آدمی ایجاب می کنه خودتو در معرض قرار بدی، خدا لطف کنه آخر سر دیوانه نشی یه چیزی از توش در میاد.
سلام....شنیدم که هر کسی که مقامش به خدا نزدیکتر باشد گناهی که انجام می دهد نسبت به افراد پایین تر از خودش عقوبتش بیشتر خواهد بود، هر چند آن گناه از حیث ماهیت یکی باشد.... در مثال شما هم قوه ناطقه به جهت مقام و مرتبت بالاتر از قوه خشم و غضب دانسته شده است.
شاید وجهش این باشه که اثر وضعی خطا در زندگی چنین فردی بهتر درک میشه. تصور کن اونی که نزدیک قله رسیده بلغزد، چه شود !؟ همه دستاوردشو از دست خواهد داد ولی اونی که این پایین هاست خیلی دردش نمیاد اگه بلغزد.
حسنات الابرار سیئات المقربین .
دردو
درود.